6: Od kogo te kwiaty.?

Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi, pobiegłam otworzyć, ujrzałam w nich Sebastiana i Tomka z naszymi rodzicami. Przyjechali na nasze urodziny. Nie wiedziałam co zrobic. Z jednej strony byłam szczęśliwa, że go widzę, ale przecież miałam o nim zapomnieć.

Patrycja: Kto przyszedł?

Karolina: Goście.

Patrycja:

Poszłam zobaczy kto przyszedł. Iii nie mogłam uwierzyć. W drzwiach stał Tomek. Mój ukochany. Podbiegłam do niego i skoczyłam mu na szyję. Byłam mega szczęśliwa. Był jedynym chłopakiem do którego coś czułam. Przy nim czułam się naprawdę wspaniale. Przynajmniej tak mi się wydawało. Od czasu kiedy z nim jestem dałam sobie spokój z podrywaniem innych. No chyba, że dla dobra Karoliny, aby w końcu zapomniała o Sebie. Robiłam to tylko dla niej. Właśnie Sebie. Nie mogłam uwierzy jak on miał czelność tu przyjechać. Zauważyłam minę Karoliny. Nie była za ciekawa. Widziałam, że do oczu napływały jej łzy i nie wiedziałam co mam zrobi. Przecież nie odstawie sceny przy rodzicach i ciotce. Właśnie rodzice prawie ich nie zauważyłam. Po przywitaniu się z nimi, zaprosiłam wszystkich do środka. Po czym wszyscy złożyli nam życzenia i wręczyli prezenty.

Karolina: Sprawdźmy co dostałyśmy.

Patrycja: Aaaaaa –zaczęłam krzyczeć

Karolina:  Coooo się stało?

Patrycja: Dostałyśmy bilety na MALEDIWY.

Karolina: Serio. Pokaż. –sama nie mogłam uwierzy. Nasi rodzice spełnili nasze marzenia.

Kiedy rodzice poszli porozmawiać z ciotką my dalej rozpakowałyśmy prezenty.

Patrycja: Ojej jaka piękna. Dziękuje Tomuś. Pocałowałam go w usta.

Tomek: Cieszę się, że Ci się podoba. – przytulił mnie

Sebastian: A tu jest prezent dla ciebie Karola.

Karolina: Jaki prezent? Nic od ciebie nie chce. Dlaczego to robisz co? Dlaczego mnie ranisz?

Sebastian: Ale ja zrozumiałem, że cię kocham. Odszedł do niej bliżej i pocałował ją.

Karolina:

Nie wiem czemu to zrobiłam. Nie wiem czemu mu uległam. Może dlatego, że bardzo mi go brakowało. Musze przyzna, że tęskniłam za nim jak cholera. Ale co jak znowu mnie zrani. Nie jestem pewna swoich uczuć. Jednak postanowiłam że dam mu jeszcze jedną szanse. Może się zmienił. Może naprawdę mnie kocha. Jak to się mówi ,, Stara miłość nie rdzewieje’’ ale przecież ,, Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki’’. Nie wiem co mam robić. Chyba zaryzykuje i będę z nim.

W tym samym czasie Patrycja bawiła się w najlepsze z Tomkiem. A Sebastian stał obok Karoliny, po czym ją przytulił. Po chwili do salonu weszła ciotka z kwiatami. Obie byłyśmy zdziwione.

Ciotka: Mam coś dla Was dziewczynki.

Patrycja: Dla Nas? Ciociu kupiłaś nam kwiaty? –spytała niepewnie.

Ciotka: Ale ty dowcipna. Nie, nie ode mnie. Nie wiem od kogo, kurier przyniósł. Macie- dała nam do ręki.

Obie wyszłyśmy do kuchni po wazon.

Patrycja: Ciekawe od kogo są te róże.

Karolina: Zobacz ślepoto masz tu dwie karteczki.

Patrycja: OO faktycznie, ale nie ślepoto. –zaśmiała się

Karolina: Dla tej pyskatej od Mario- przeczytała i dodała – to chyba dla ciebie.

Patrycja: O kurka, wysłali nam kwiaty. Co ja powiem Tomkowi. Oni wiedzą gdzie my mieszkamy, jak przyjdą? – powiedziała zdenerwowana. No a tak w ogóle to trzymaj swoją karteczkę podała jej

Karolina: Dla tej uroczej od Marco- uśmiechnęła się

Po czym do kuchni weszli chłopaki. Obie schowałyśmy kartki.

Tomek: Ciekawe od kogo te kwiaty?

Sebastian: Właśnie? Nie macie żadnego liściku.

Nie- odpowiedziałyśmy zgodnie.

Chłopaki się tylko na nas spojrzeli i przytulili nas. 

_________________________________________________________________

I jak wam się podoba? Komentujcie ;) Piszcie czy mamy dodawac kolejne, bo nie wiemy czy jest sens pisac ;p